Μέρα τη μέρα, φτάνουμε όλο και πιο κοντά στην ημερομηνία σταθμό. Φαντάζομαι, πως δεν είμαι μόνο εγώ, αλλά πολλοί σαν και μένα, που πέρασαν από το «σχολείο» του ομίλου «ΑΠΟΛΛΩΝ», που όσο πλησιάζουμε στην κορύφωση της 26-04-14, αισθάνονται έντονη συναισθηματική φόρτιση. Άλλωστε, η απόσταση πολλαπλασιάζει την νοσταλγία.
Η κεντρική γιορτή των 40 χρόνων προσφοράς, δεν είναι λίγο. Και μόνο η διάρκεια αυτή, λέει πολλά. Το «σχολείο» «ΑΠΟΛΛΩΝ», με όλη την περιεκτικότητα της έννοιας «σχολείο» (γιατί εκεί διδαχτήκαμε καινούργια πράγματα, αποκτήσαμε δεξιότητες και συμπεριφορές, συναναστραφήκαμε και ήρθαμε σε αλληλεπίδραση με άλλους, ζυμωθήκαμε κοινωνικοπολιτισμικά) παρείχε και παρέχει μια άτυπη εκπαίδευση, υψηλού επιπέδου, σε ξένο τόπο, ο οποίος, με τις ανοχές του και το αγκάλιασμα που μας παρείχε, αποδείχτηκε φιλόξενος τόπος.
Ο Ζώης και Δέσποινα, βλαστάρια κάποτε, κορμοί ολάκεροι σήμερα, ξεκίνησαν δειλά, μια προσπάθεια που έμελλε να σημαδέψει όλη την περιοχή του Ruhr και όχι μόνο, μα πιότερο σημάδεψε τα πρόσωπα. Γι’ αυτό, ως κορμοί πλέον, έχοντας τα δικά τους κλωνάρια, υποχωρούν από το Ζώης και Δέσποινα, υπέρ του συλλογικού «ΑΠΟΛΛΩΝ».
Ως όμιλος πλέον ο «ΑΠΟΛΛΩΝ», έκανε ουσιαστικά πολιτική. Ναι, κάνανε πολιτική. Οι δημιουργοί του και τα μέλη του, γίνανε πολιτικοί, με την αρχαιοελληνική έννοια του νοιάζομαι για την πόλη μου, τον τόπο μου, παλιό και νέο. Όπως και οι άγιοί μας άλλωστε. Γιατί, όπως λέει και ο Ράνσιμαν, οι άγιοι είναι πολιτικοί. Προσοχή! όμως, γιατί , δυστυχώς, οι πολιτικοί μας δεν είναι άγιοι.
Αν αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας, σκέψεις και συναισθήματα, είναι γιατί, όπως έγραψα και άλλοτε, έχω «τραυματιστεί ανεπανόρθωτα», αφού ένα κομμάτι της καρδιάς μου παραμένει κοντά σας.
Καταλαβαίνετε, πως το πέρασμά μου από τα μέρη σας την πενταετία 1996-2001, δεν ήταν μια απλή υπηρεσιακή απόσπαση σε σχολεία της αλλοδαπής. Ήταν σπουδή του Ελληνισμού στην εσπερία, στους ανθρώπους του, τους θεσμούς του, τους συλλόγους του, την Εκκλησία του και την «εκκλησία» του (την Ελληνική Κοινότητα Ντόρτμουντ). Η συμμετοχή μου σ’ αυτά, ως ένας από σας, μου δίνει το δικαίωμα, μετά από τόσα χρόνια, όχι απλά να συγκινούμαι σε μια ενδεχόμενη επίσκεψη σε αγαπημένα μέρη και λατρεμένους ανθρώπους, αλλά να υπερηφανεύομαι ότι υπήρξα μελετηρός μαθητής αυτών των ΣΧΟΛΕΙΩΝ.
Ως εκ τούτου, στους «δασκάλους μου» Ζώη και Δέσποινα, αλλά και στο «σχολείο μου» «ΑΠΟΛΛΩΝ» και στους «συμμαθητές μου», εύχομαι ολόψυχα μακροημέρευση, υγεία και αντοχή. Πολλή αντοχή. Γιατί, την ώρα που κάποιοι εδώ κάτω στην Ελλάδα πουλάνε και ξεπουλάνε Πατρίδα, ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που την διαφημίζουν και την ευφημούν.
Συνέλληνες, κρατήστε γερά, κρατήστε και για μας. Θέλουμε, όταν τα παιδιά μας χρειαστεί να βρουν έναν φιλόξενο τόπο για ένα κομμάτι ψωμί, όπως δυστυχώς άρχισε να γίνεται, να έχουν και ένα κομμάτι πολιτισμού.
Για να παραμείνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, για να παραμείνουν ΕΛΛΗΝΕΣ.
Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής
Καρδίτσα
+(1).JPG)
